Εχεις ανέβει στο γήπεδο της Καλαµωτής να παρακολουθήσεις την πορεία του ήλιου καθώς κρύβεται πίσω από τον µισογκρεµισµένο µύλο; Είναι ένα θέαµα που νοµίζω πως θα σε αποζηµιώσει µετά από µια κουραστική ηµέρα.
Αν πάλι δεν είσαι πολύ ροµαντικός χαρακτήρας και δεν σε τραβάνε τα ηλιοβασιλέµατα και οι ανατολές µπορώ να σου πω και έναν ακόµα λόγο που αξίζει να περάσεις έστω και ένα απόγευµα στο γήπεδο. Το τρέξιµο. Ναι καλά άκουσες.
Αποκλείεται να βρεθείς εκεί και να µην θελήσεις να κάνεις έστω ένα γύρο όλο το γήπεδο. Όχι φυσικά γιατί θα ξυπνήσει ξαφνικά ο αθλητικός, δεύτερος, εαυτός σου αλλά γιατί είναι σαν να σε αναγκάζει το ίδιο το γήπεδο, έτσι ανακαινισµένο και περήφανο καθώς σε περιµένει.
Αυτό συνέβη και σε µένα , που σε διαβεβαιώνω ότι έχω να τρέξω από τότε που µε ανάγκαζε να το
κάνω ο καθηγητής της γυµναστικής για να πάρω έναν αξιοπρεπή βαθµό στο µάθηµα του!
Στην αρχή ήταν ένα ζωηρό περπάτηµα, σχεδόν παιδικό, σαν να ήταν η πρώτη φορά που περπατούσα σε γήπεδο. Γρήγορα όµως κατάλαβα ότι η χαρά αυτή οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν ήταν
ένα οποιοδήποτε γήπεδο … αλλά της Καλαµωτής. Αυτή η µη αντικειµενική µατιά που έχεις κάποιες φορές σε κάνει να βλέπεις και το πιο µικρό πράγµα για θησαυρό.
Στην συνέχεια το περπάτηµα έγινε ένα αργό τρέξιµο, µε την δικαιολογία µέσα µου να καλαµπουρίσω µε όσους ήδη απολάµβαναν “τα καλά του αθλητισµού”.
Οµολογώ µετά λύπης µου πως ήταν πολύ δύσκολο να τους ακολουθήσω … αλλά ποτέ δε ξέρεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου